Stosowane przez nas terapie

W naszym przedszkolu prowadzone są następujące terapie:

Terapia logopedyczna

LOGOPEDIA jest nauką o kształtowaniu prawidłowej mowy, usuwaniu wad mowy oraz nauczaniu mowy w wypadku jej braku lub utraty. Termin „logopedia” pochodzi od dwóch greckich wyrazów: logos – słowo, mowa oraz paideia – wychowanie. Termin „mowa” obejmuje zarówno czynności mówienia, jak i rozumienia mowy (Styczek I., 1979).

Zadania logopedii można podzielić na dwie grupy:

I)

  • kształtowanie prawidłowej mowy w przedszkolu i w szkole, czyli dbanie o jej prawidłowy i jak najlepszy rozwój pod względem fonetycznym, gramatycznym i leksykalnym,
  • doskonalenie wymowy już ukształtowanej;

II)

  • usuwanie wad mowy,
  • nauczanie mowy (mówienia i rozumienia) w wypadku jej braku lub utraty,
  • usuwanie zaburzeń głosu,
  • usuwanie trudności w pisaniu i czytaniu (Styczek I., 1979).

Integracja sensoryczna

ntegracja sensoryczna jest to proces dzięki, któremu mózg otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów segregując, rozpoznając, interpretując i integrując ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami odpowiada adekwatną reakcją. Inaczej mówiąc integracja sensoryczna jest taką organizacją wrażeń by mogły być użyte w działaniu.

Twórca teorii

Teoria Integracji Sensorycznej powstała w latach sześćdziesiątych XX wieku w USA. Twórcą teorii SI była Jean Ayres, psycholog i terapeuta zajęciowy, pracownik naukowy na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W oparciu o wiedzę z zakresu neurobiologii, psychologii, pedagogiki i terapii formułuje hipotezy wskazujące na implikacje funkcji psychoneurologicznych w trudnościach w uczeniu się. Poprzez kolejne lata badań Ayres opracowuje szczegółowo teorię rozwoju SI i jej rolę w rozwoju dziecka. Tworzy 18 testów do badań dysfunkcji w zakresie SI. Noszą one dziś nazwę Południowo Kalifornijskich Testów Integracji Sensorycznej. Do Polski wiedza na temat SI dociera w 1993 roku, kiedy to zorganizowano ( M. Borkowska i Z. Przyrowski ) pierwszą część kursu integracji sensorycznej w Specjalnym Ośrodku Opiekuńczo – Wychowawczym TPD „Helenów”.

Zajęcia przeznaczone są dla dzieci:

  • z trudnościami w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia, problemy z koncentracją uwagi),
  • z zaburzeniami mowy,
  • z ADHD, ADD,
  • z autyzmem, z zespołem Aspergera
  • z mózgowym porażeniem dziecięcym,
  • z chorobami o podłożu genetycznym.

Lista objawów stanowiących do przeprowadzenia badania integracji sensorycznej (si)

1. Dotyk

  • przesadnie reaguje na niewielki ból,
  • unika aktywności związanych z brudzeniem się (malowanie palcami, lepienie plasteliną),
  • nie lubi być niespodziewanie dotykane (lekko),
  • lubi być dotykane (lubi to, poszukuje tego),
  • poszukuje fizycznego, agresywnego kontaktu (uderza w ludzi, ściany),
  • jest szczególnie łaskotliwe,

2. Równowaga i ruch

  • ma słabą równowagę,
  • ma problemy z chodzeniem po schodach do góry i na dół,
  • często huśta się na krześle,
  • wygląda na przerażone w przestrzeni (nie huśta się itp.),
  • unika szybkiego ruchu,
  • ma chorobę lokomocyjną,
  • uwielbia szybki ruch i huśtanie, dłużej niż inne dzieci,

3. Koordynacja

  • ma problemy z manipulacją (cięcie, rysowanie, zapinanie itp.) lub pisaniem,
  • ma problemy z samodzielnym ubieraniem się,
  • jest niezgrabne ruchowo, często przewraca się,
  • ma trudności z uczeniem się nowych aktywności ruchowych,
  • nie ma jednoznacznej lateralizacji (lateralizacja – przewaga jednej strony ciała nad drugą),
  • nie trzyma kartki drugą ręką gdy pisze lub rysuje,
  • obserwuje się współruchy podczas wykonywania zadań ruchowych,

4. Napięcie mięśni

  • wygląda na rozluźnione, wiotkie,
  • ma nieprawidłową postawę gdy siedzi lub stoi,
  • szybko się męczy,
  • zbyt mocno ściska przedmioty (np. ołówek),
  • zbyt lekko ściska przedmioty (np. ołówek),

5. Słuch

  • jest zirytowane, pobudzone lub zalęknione w miejscach gdzie jest głośno,
  • jest bardzo wrażliwe na dźwięki w tle,
  • ma trudności ze skupieniem uwagi w miejscu hałaśliwym,
  • myli się wykonując polecenia słowne,
  • potrzebuje powtarzania poleceń, wskazówek,
  • myli podobne dźwiękowo słowa,

6. Wzrok

  • jest nadwrażliwe na światło (woli światło rozproszone, półmrok),
  • ma problemy z różnicowaniem kształtów,
  • krótko skupia wzrok na przedmiocie,
  • z trudnością śledzi poruszający się przedmiot (gubi go),
  • jest bardzo pobudzone gdy ma do czynienia z wieloma bodźcami wzrokowymi,
  • odwraca litery, sylaby, słowa,
  • ma problemy z przepisywaniem z tablicy, książki,

7. Węch

  • jest nadwrażliwe na pewne zapachy,
  • ignoruje nawet ostre i nieprzyjemne zapachy,
  • ma trudności z różnicowaniem zapachów,

8. Uwaga i zachowanie

  • jest nerwowe, pobudzone,
  • jest impulsywne,
  • ma problemy z organizacją zachowania, wykonywanych zadań.

Na podstawie materiałów kursowych opracowanych przez Z. Przyrowskiego.

Terapia Tomatis’a

Profesor Alfred Tomatis {1920-2001) był francuskim otolaryngologiem. Od lat 40-tych XXw. prowadził badania nad funkcją narządu słuchu. Szczególnie interesowała go zależność między sposobem słyszenia a jakością głosu. Na podstawie swych badań sformułował trzy zasady, znane dziś jako trzy prawa Tomatisa, o następującej treści:

  • W głosie nie pojawiają się te częstotliwości, których nie słyszy ucho.
  • Jeśli stworzymy narządowi słuchu możliwość usłyszenia brakujących częstotliwości, to w

głosie pojawią się one automatycznie.

  • Systematyczny trening słuchowy pozwala na trwałą modyfikację głosu.

Efekt zmiany jakości głosu pod wpływem zmiany sposobu słyszenia nazwany został efektem Tomatisa.

Prowadząc dalsze badania, Tomatis odkrył, że przy pomocy odpowiedniego treningu słuchowego można skutecznie eliminować nie tylko zaburzenia głosu, ale szereg innych zaburzeń, zarówno w sferze somatycznej, jak emocjonalnej i językowej, jeśli zaburzenia te są spowodowane zaburzeniami słuchania (czyli tzw. uwagi słuchowej) oraz zaburzeniami lateralizacji słuchowej. Mowa tu o „słuchaniu”, a nie „słyszeniu”, więc warto, być może, przypomnieć różnice:

  • słyszenie – to proces fizjologiczny, bierny, zależny od stanu obwodowej części narządu słuchu,
  • słuchanie – to proces psychiczny, aktywny, to umiejętność świadomego odbierania bodźców słuchowych (umiejętność ich analizowania, selekcji) zależna w głównej mierze od funkcjonowania ośrodkowych struktur układu słuchowego oraz przepływu informacji między różnymi ośrodkami w mózgu.

Tak więc zaburzenia uwagi słuchowej (słuchania) to przede wszystkim zaburzenia analizy i percepcji dźwięku przy zachowanej jego recepcji, czyli odbiorze fizjologicznym, a więc przy zachowanym jego słyszeniu.

Uwaga słuchowa – owo „słuchanie” – kształtuje się przez całe życie i może podlegać treningowi. Metoda Tomatisa jest właśnie metodą takiego treningu słuchowego, przy pomocy którego eliminujemy zaburzenia uwagi słuchowej i lateralizacji słuchowej. W metodzie tej osiągamy stymulację pewnych ośrodków mózgu na drodze stymulacji słuchowej, do której wykorzystuje się „elektroniczne ucho” – urządzenie dające możliwość wielorakiego przetwarzania dźwięku, stosownie do potrzeb programu naprawczego zaplanowanego w oparciu o diagnozę.

Komu może pomóc terapia metodą Tomatisa

Metoda Tomatisa stosowana jest w pracy z dziećmi wykazującymi:

  • zaburzenia mowy,
  • zaburzenia głosu,
  • dysleksję,
  • autyzm,
  • ADHD,
  • problemy szkolne.

Metodę wykorzystuje się również m.in. w walce ze stresem i w nauce języków obcych. Z badań Tomatisa wynika, że przyczyną wielu spośród wymienionych zaburzeń (przyczyną współwystępującą, a czasami jedyną) mogą być zaburzenia uwagi słuchowej i lateralizacji słuchowej. Te zaś – przy pomocy opracowanej przez niego metody – można skutecznie usuwać, a przynajmniej minimalizować.

Przyczynami zaburzeń uwagi słuchowej mogą być:

  • powikłania w okresie ciąży i w okresie okołoporodowym,
  • opóźnienie rozwoju psychoruchowego,
  • opóźnienie rozwoju mowy,
  • nawracające zapalenia uszu,
  • adopcja, wczesne oddzielenie od matki, rozłąka z rodzicami,
  • wszelkie traumatyczne przeżycia, wszelkie urazy emocjonalne na każdym etapie rozwoju.

Objawy zaburzeń uwagi słuchowej podzielić można na kilka grup:

1. Objawy związane ze słuchaniem receptywnym, czyli ze słuchaniem tego, co dociera z zewnątrz:

  • nadwrażliwość na dźwięki,
  • zaburzenia koncentracji,
  • mylenie podobnie brzmiących słów,
  • błędna interpretacja pytań i poleceń,
  • konieczność częstego powtarzania poleceń i nieumiejętność spełniania poleceń wieloczłonowych;

2. Objawy związane ze słuchaniem ekspresyjnym, dotyczącym w głównej mierze słuchowej kontroli własnych wypowiedzi:

  • monotonne wypowiedzi,
  • problemy z płynnością i wyrazistością wypowiedzi,
  • ubogie słownictwo, nadużywanie stereotypów,
  • mylenie liter lub odwracanie ich kolejności,
  • słabe rozumienie tekstu czytanego,
  • problemy z czytaniem na głos,
  • problemy z głoskowaniem,
  • nieumiejętność czystego śpiewania;

3. Ozaburzeń uwagi słuchowej i lateralizacji słuchowej w obrębie funkcji motorycznych:

  • brak poczucia rytmu,
  • niewyraźne pismo,
  • mylenie strony prawej i lewej,
  • problemy z organizacją i strukturą ruchu,
  • mieszana dominacja;
  1. Objawy w zakresie poziomu energii:

4. Objawy w zakresie poziomu energii:

  • trudności z porannym wstawaniem,
  • męczliwość,
  • poczucie przytłoczenia,
  • uleganie przygnębieniu,
  • bierność lub nadaktywność;

5. Objawy w zakresie postaw społecznych:

  • mała tolerancja na frustrację,
  • brak wiary w siebie, nieśmiałość,
  • tendencja do wycofywania się,
  • drażliwość,
  • niedojrzałość,
  • brak motywacji do nauki i pracy,
  • negatywne nastawienie do nauki i pracy.

Jak widać, obszar zależny od tego, jak słyszymy – jest bardzo rozległy. Ale też zakres funkcji narządu słuchu jest bardzo szeroki. Jego funkcje to:

  • odbiór i percepcja bodźców akustycznych,
  • regulacja równowagi ciała przez ocenę siły ciężkości,
  • dynamizacja aktywności mózgu.

Z tej ostatniej, niespecyficznej funkcji narządu słuchu, rzadko zdajemy sobie sprawę, a jest to funkcja niezwykle ważna, gdyż układ słuchowy jest najpoważniejszym dostarczycielem energii do mózgu i powoduje znacznie większą stymulację kory mózgowej niż którykolwiek z pozostałych zmysłów. Szczególnie energetyzujące są dźwięki o wysokich częstotliwościach. Energia, jaką ze sobą niosą, jest znacznie wyższa niż energia zużywana na ich przewodzenie i przetwarzanie. Jest ona pokarmem dla mózgu – utrzymuje go w stanie pobudzenia, w stanie aktywności.

Wracając do metody Tomatisa – w terapii tą metodą możemy eliminować zaburzenia w zakresie wszystkich funkcji narządu słuchu, o których była wcześniej mowa, oczywiście pod warunkiem, że nie występują ograniczenia w postaci organicznych uszkodzeń mózgu lub narządu słuchu. Jednak nawet w przypadku poważnego niedosłuchu, mimo że nie podniesiemy progów słyszenia, mamy możliwość poprawy choćby jakości słuchania, co jest niezwykle ważne w kształtowaniu się głosu, mowy, komunikacji językowej, w przyswajaniu sobie umiejętności czytania i pisania, a ma też niebagatelny wpływ na postawę ciała, koordynację ruchów, stany emocjonalne i poziom aktywności życiowej

Poradnictwo psychologiczne / terapia psychologiczna

Ma na celu przynieść ulgę w cierpieniu małego człowieka i jego rodziny. Rodzice często borykają się z kłopotami zdrowotnymi i rozwojowymi swoich pociech. Dzieci mają problemy z nadpobudliwością, zaburzeniami nastroju czy też zaburzeniami rozwojowymi. Zaburzenia rozwojowe pojawiają się we wczesnym dzieciństwie i niosą ze sobą zakłócenia rozwoju w wielu sferach (np. poznawczej, emocjonalno-społecznej, komunikacyjnej, percepcyjno-motorycznej). Utrudniają one dziecku osiąganie kolejnych etapów rozwojowych, uruchamiają nieprawidłowe mechanizmy radzenia sobie, niekorzystnie wpływają na funkcjonowanie dziecka w sytuacjach codziennych oraz na życie rodzinne.

Celem terapii psychologicznej jest odpowiednio wczesne wykrycie opóźnień i zaburzeń rozwojowych oraz wdrożenie odpowiedniego planu wspomagania dla rodziny i dziecka. Diagnoza psychologiczna składa się między innymi z obserwacji dziecka, rozmowy czy też zabawy z nim oraz rozmowy z rodzicami jak również obserwacji całej rodziny.

Kolejne, odpowiednio planowane i prowadzone, zabawy czy ćwiczenia z dzieckiem oraz kolejne spotkania z rodzicami są elementami procesu wspierania pozytywnych, prorozwojowych mechanizmów funkcjonowania dziecka i rodziny co daje poprawę JAKOŚCI życia i ulgę w cierpieniu.

Komunikacja wspomagająca i alternatywna (AAC z angielskiego: Augmentative and Alternative Communication.)

to grupa metod, które umożliwiają osobom niemówiącym lub mówiącym w ograniczonym stopniu porozumiewać się z otoczeniem. Obejmuje wszelkie metody komunikowania się, w których wykorzystywane są znaki niewerbalne: gesty (np. język migowy), znaki graficzne (obrazki, piktogramy, symbole), przedmioty (np. klocki słowne). Jej celem jest umożliwienie bądź ułatwienie porozumiewania się osobom z zaburzeniami mowy oraz dynamizowanie rozwoju mowy u osób z opóźnieniem w tym zakresie. Pomaga osobom z zaburzeniami mowy wyrażać swoje myśli, uczucia oraz podejmować samodzielne decyzje. Umożliwia nawiązywanie głębszych relacji z innymi ludźmi i przeciwdziała wykluczeniu społecznemu. AAC najczęściej stosowana jest w przypadku osób z porażeniem mózgowym, autyzmem, upośledzeniem umysłowym i osób po przebytym udarze mózgu. Stosowane u dzieci z opóźnieniem rozwoju mowy kształtuje umiejętności porozumiewania się i dynamizuje rozwój mowy.

Wprowadzenie komunikacji wspomagającej i alternatywnej AAC przebiega następująco: zespół specjalistów ( w skład którego wchodzą logopeda, specjalista AAC – psycholog, nauczyciel i rodzic) opracowuje indywidualny sposób wspomagania mowy lub / i inny system komunikowania się, który zapewni dziecku niemówiącemu satysfakcjonujące porozumiewanie się nie tylko z rodzicami ale również z osobami z szerszego otoczenia np. rówieśnikami, dalsza rodziną, nauczycielami, znajomymi itp. Ustala również strategie komunikacyjne wykorzystujące metody AAC w grupie przedszkolnej czy szkolnej potrzebne w codziennym funkcjonowaniu oraz wspierające pozytywne doświadczenie komunikacyjne dziecka w grupie. Sukces w rozwoju umiejętności komunikacyjnych dziecka zależy od systematycznej współpracy i zaangażowania wszystkich środowisk dziecka (rodziny bliskiej i dalszej, przedszkola i szkoły oraz innych ważnych dla dziecka).

Terapia ręki

Terapia ręki skupia się przede wszystkim na usprawnianiu małej motoryki tj. precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Podczas zajęć dostarczamy wiele wrażeń dotykowych, dzięki którym umożliwiamy poznawanie różnych faktur, kształtów, a także nabywania umiejętności rozróżniania. Stymulacja dłoni pobudza bezpośrednio ośrodek w mózgu odpowiedzialny za dłonie, a pośrednio ośrodek ruchowy mowy. Dlatego istotna jest praca nad czuciem i sprawnością rąk w sytuacji gdy u dzieci występują problemy z mową.

Celem terapii ręki jest osiągnięcie samodzielności w zakresie podstawowych czynności życiowych. Dzięki terapii ręki poprawie ulegają również:

  • zdolność skupienia uwagi, koncentracja
  • koordynacja wzrokowo-ruchowa
  • przekroczenie linii środkowej ciała
  • umiejętność chwytu

Adresatami terapii są m.in.:

  • dzieci niechętnie podejmujące czynności manualne,
  • dzieci mające problemy z nauką czynności samoobsługowych,
  • osoby mające wyraźnie obniżone bądź zwiększone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej,
  • osoby mające problem z koordynacją obu rąk przy czynnościach manipulacyjnych,
  • osoby, które dostarczają sobie dodatkowych bodźców proprioceptywnych i domagających się zdecydowanego, silnego uścisku.
Loading...

Integracja bilateralna

Integracja Bilateralna to koordynacja i współpraca obu stron ciała w działaniu (przodu i tyłu, prawej i lewej strony, góry i dołu). To integracja pracy obu półkul mózgowych przez odpowiednio dobrany zestaw ćwiczeń ruchowych. Wpływa korzystnie na rozwój ruchowy i procesy poznawcze.     W szczególności kierowana jest do dzieci z zaburzeniami procesów integracji sensorycznej, nadpobudliwością psychoruchową i trudnościami szkolnymi.

Czynnościami wymagającymi takiej współpracy obu stron ciała (przodu i tyłu, prawej i lewej strony, góry i dołu) są np. cięcie nożyczkami, łapanie piłki, szycie. Trudności w obustronnej koordynacji mogą wskazywać na trudności z przekraczaniem linii środkowej ciała. Program stworzony został przez Sheila Dobie. Jest to indywidualny program ćwiczeń, który zachęca mózg do bardziej efektywnego i szybszego przetwarzania bodźców, ponieważ ruch jest podstawą wszystkich procesów uczenia się. Dzieci uczą się poznawać nie tylko prawidłowe wzorce ruchowe, ale również odnajdywać położenie swojego ciała w przestrzeni i poznawać schemat swojego ciała.

Poprzez dwustronną integrację wpływamy na motorykę, zdolność do koordynowania działania wszystkich części ciała, rozwijanie lateralizacji przez jednoczesne ćwiczenia jednej strony ciała, podczas gdy druga strona wykonuje ruchy przeciwne. Celem ćwiczeń jest spowodowanie dojrzewania centralnego układu nerwowego, poprawa koordynacji i integracji sensorycznej.

Ćwiczenia te są pomocne dla szerokiego spektrum zaburzeń.

Jeśli ćwiczenia są prowadzone systematycznie, to program dwustronnej integracji poprawia:

  • świadomość ciała;
  • równowagę statyczną i dynamiczną;
  • kontrolę postawy;
  • współpracę między półkulami;
  • współpracę ciała w obrębie góra/dół, lewo/prawo, przód/tył;
  • poczucie kierunku;
  • pamięć sekwencyjną i planowanie ruchu;
  • automatyzacje ruchu;
  • wielozadaniowość;
  • funkcje fizyczne, umiejętności poznawcze, percepcję, dyskryminację uwagi i pamięci.

Program Integracji Bilateralnej może być prowadzony jako samodzielny program, ale jest też doskonałym uzupełnieniem różnych terapii ruchowych np. integracji sensorycznej, integracji odruchów INPP.

10 minut ćwiczeń każdego dnia powoduje mierzalne zmiany w rozwoju ośrodkowego układu nerwowego. Regularność jest podstawowym warunkiem sukcesu

Zajęcia z udziałem psa

Dogoterapia, czyli leczenie ludzi przy pomocy zwierząt mocno zaczęło się rozwijać w latach 70-tych XX. wieku w Stanach Zjednoczonych. Tamtejsi naukowcy zaobserwowali, iż żołnierze ranni na polu bitwy szybciej się rehabilitują oraz mają lepsze nastawienie, kiedy obcują ze zwierzętami. Mówienie do psów czy kotów, działa na człowieka uspokajająco, obniżając jego napięcie czy nawet ciśnienie tętnicze.

Obecnie dogoterapia według definicji Polskiego Związku Dogoterapii jest to : metoda wspomagająca proces rehabilitacji i terapii z udziałem odpowiednio wyszkolonych psów, w celu pomocy osobom niepełnosprawnym i nieprzystosowanym społecznie *.

Najpopularniejszymi metodami zooterapii są dogoterapia 9 (psy), hipoterapia ( konie)oraz felinoterapia (koty).

W Polsce podobne metody są praktykowane od 1987 roku.

Ciekawostką może być także to, iż od 2007 roku jest obchodzony na  świecie Ogólnopolski Dzień Dogoterapii datowany na 15 czerwca.

Dziecko pracując ze zwierzęciem uczy się brania odpowiedzialności za niego poprzez karmienie go, wychodzenie z nim czy po prostu zabawę. W przypadku dzieci, dogoterapia jest też świetnym sposobem na „ukrycie” żmudnych ćwiczeń pod osłoną rozrywki z psem.

Z oczywistych powodów w dogoterapii nie wezmą udziału osoby uczulone na ślinę lub sierść psa.

Rola dogoterapeuty w Polsce nie jest jeszcze uznawana za zawód.  Najczęstszymi osobami, prowadzącymi rehabilitację z psami są absolwenci uczelni przyrodniczych lub po prostu miłośnicy czworonogów. Mimo wszystko muszą oni zaliczyć specjalne kursy dogoterapii.

Formy zajęć zostały po raz pierwszy zdefiniowane przez Towarzystwo Delta (USA) jako:

  • AAA (Animal Assisted Activity) dostarcza możliwości motywacyjnych, edukacyjnych i rekreacyjnych lub terapeutycznych korzyści podnoszących jakość życia. Cechy charakterystyczne AAA :
    • cele terapeutyczne nie są planowane z wizyty na wizytę
    • wolontariusze i terapeuci nie są zobowiązani do prowadzenia dokładnych notatek
    • przebieg wizyty jest spontaniczny i trwa tak długo (lub krótko) jak jest to konieczne
    • prowadzone są w formie grupowej.
  • AAT (Animal Assisted Therapy) to działanie terapeutyczne mające określony cel, w którym zwierzę spełniające określone kryteria jest integralną częścią procesu leczenia. AAT jest planowane, aby spowodować poprawę w fizycznym, społecznym, emocjonalnym i poznawczym funkcjonowaniu człowieka. AAT przeprowadza się grupowo, indywidualnie lub naprzemiennie. Cechy charakterystyczne AAT:
    • określone są cele i zadania dla każdego uczestnika
    • proces jest dokumentowany i rozwijany
    • postęp jest mierzalny.

Europejskie stowarzyszenie ADEu zdefiniowało formy AAA i AAT nieco odmiennie oraz wprowadziło dodatkową formę:

  • AAE (Animal Assisted Education) jest celowym zabiegiem, w którym zespół zwierzę – opiekun, spełniający specyficzne kryteria, stanowi integralny element programu opracowanego w celu polepszenia funkcji poznawczych człowieka. AAE winna być kierowana lub prowadzona przez profesjonalnego wychowawcę odpowiedniej specjalności, w ramach jego/jej praktyki zawodowej. AAE może być stosowana w różnych miejscach, może być grupowa, lub indywidualna i może być stosowana do osób w różnym wieku. Proces ten winien być dokumentowany i oceniany.

W Towarzystwie Delta zajęcia edukacyjne zawierają się w formie AAA. Ponieważ pomimo takich samych nazw (AAA, AAT) definicje podstawowych form kynoterapii są różne (mówimy tutaj tylko o definicjach organizacji o zasięgu międzynarodowym – organizacje krajowe również mają swoje definicje) Polskie Towarzystwo Kynoterapeutyczne zaproponowało polską terminologię form terapii:

  • Spotkanie z psem (SP) – zajęcia z psem, które mają na celu stworzenie pozytywnego kontaktu pomiędzy uczestnikami a psem. W trakcie spontanicznej, radosnej zabawy (ukierunkowanej przez prowadzącego) uczestnicy przyzwyczajają się do kontaktu z psem, głaszczą go, wydają polecenia. Zajęcia SP mają za zadanie dostarczenie uczestnikom pozytywnego ładunku emocjonalnego, satysfakcji z obcowania z psem, przełamują lęki w kontaktach z otoczeniem, stymulują rozwój zmysłów i postrzegania, pozwalają oderwać się od otaczającej ich rzeczywistości. W zależności od potrzeb podopiecznych i możliwości placówki mają formę spotkań indywidualnych lub pracy grupowej. Mogą odbywać się w formie spotkań jednorazowych lub zajęć cyklicznych. Czas trwania zwykle nie jest jednoznacznie określony. Zajęcia SP nie wymagają prowadzenia dokumentacji.
  • Edukacja z psem (EP)– zajęcia mają na celu usprawnienie sfery intelektualnej i poznawczej dziecka, co wymaga odpowiedniego przygotowania (scenariusza) oraz wiedzy i umiejętności osób prowadzących wykraczających poza ramy SP. Dlatego wyodrębniono je w oddzielnej formie. Zajęcia zwykle odbywają się w przedszkolach i szkołach. Pies używany jako „pomoc naukowa”, motywuje do nauki i poprzez stworzenie przyjaźniejszych warunków zwiększa możliwości przyswojenia wiedzy. Dziecko chętniej zapamiętuje treści, których bohaterem jest jego nowy przyjaciel – pies. EP pomaga również dzieciom o obniżonej percepcji lub niechęci (z różnych powodów) do przyswajania wiedzy i przebywania w szkole. Zajęcia prowadzone są w grupach (klasach) lub indywidualnie. Mają określony scenariusz realizujący program nauczania. Wskazana jest ewaluacja i dokumentacja zajęć, szczególnie w przypadku zajęć indywidualnych.
  • Terapia z psem (TP)– jest to zestaw ćwiczeń ukierunkowanych na konkretny, zaplanowany cel rehabilitacyjny, do których układana jest metodyka w porozumieniu z rehabilitantem lub lekarzem prowadzącym. Charakteryzuje się indywidualnym podejściem do każdego uczestnika, jego możliwości i potrzeb. TP jest w pełni dokumentowana: każdy uczestnik ma założoną kartę informacyjną i kartę przebiegu zajęć, w której wpisujemy rodzaj prowadzonych ćwiczeń oraz ich efekty. Pozwala to na okresowe sprawdzenie skuteczności i doboru metod. TP jest systemem rozwijalnym tzn. w miarę postępów w rehabilitacji stosujemy stopniowanie trudności. Najkorzystniejszą formą TP są zajęcia indywidualne lub w bardzo małych grupach (zwykle nie więcej niż 3 osoby).

* Polski Związek Dogoterapii: http://pzd..free.ngo.pl/statut.html